ON THE ROAD AGAIN!

Mijn vorige verslag bleek inderdaad mijn laatste verslag te zijn vanuit Arequipa. Inmiddels heb ik er alweer 800 km opzitten. Op 14 januari ben ik vertrokken. En geloof me, dat viel niet mee. Ik ben er bijna zes weken geweest en heb daar met een aantal mensen toch een hechte band opgebouwd. Zo had ik een afsluitend etentje met, Ada, mijn lerares Spaans, was heel gezellig maar het afscheid viel me zwaar. En op de dag van vertrek natuurlijk het afscheid van het personeel in Gran Hospedaje. Oma Vicky had tranen in haar ogen en zei dat ik als familie voor haar was geworden. Tsja, da's niet niks maar ik moest natuurlijk toch weer een keer vertrekken. En dat vond ik spannend. Houdt mijn rib het, is de pijn draaglijk en kom ik eigenlijk de bergen nog wel over na zes weken niks doen??? Uiteindelijk ging het die eerste dag zo slecht nog niet; bijna 100 km en veel korte klimmetjes. Maar ik was wel echt op, het kon me daarom ook niks schelen dat ik moest overnachten in een fluttent, zonder stromend water en op mijn eigen matje. De tweede dag ging al weer wat beter. Misschien ook wel omdat ik wist dat ik naar een prachtige hacienda in Camana onderweg was. Bovendien kreeg ik als toetje een prachtige afdaling, ja dan schiet het wel lekker op. In deze Hacienda Fernandez werd ik met open armen ontvangen,.....en met lekker eten. Allemachtig wat heb ik daar lekker en veel gegeten, veel streekgerechten. Koken is de hobby van Gloria en dat kun je merken ook. Alleen moest ik wel weer even wennen aan rijst met vis als ontbijt. Ik ben er drie dagen gebleven en heb daar ook nog lekker aan het strand gelegen, gestudeerd en rustig op mijn fietsje rondgereden. Moet natuurlijk wel een beetje inbeweging blijven!? Het volgende doel was Nazca, middenin de woestijn en zo'n 400 km verder. Ik wilde dit in drie dagen doen. Dat is gelukt maar het was pittig, 135 km/dag, weer veel klimwerk, een paar zandstormen en HEET! Ik heb liters en liters water en cola gedronken en toch had ik voortdurend dorst. De dag nadat ik in Nazca aan was gekomen wilde ik eigenlijk meteen verder maar mijn benen voelden nogal slapjes, dus dan maar een dagje Nazca. Op mijn gemak de stad bekeken en rustig aan gedaan. Op donderdag weer verder en las lineas de Nazca bezocht. Dit zijn enorme figuren die ahw in de woestijn zijn getekend. Ongelooflijk, maar nog steeds weet niemand te vertellen hoe oud ze zijn(sommige deskundigen zeggen meer dan 2000 jaar) en ook weet men niet met zekerheid te waarom ze daar zijn. Het is niet heel spectaculair maar ik was toch behoorlijk onder de indruk. Vervolgens door naar Santiago. Dat was me weer wat; tussen km 60 en km 90 kwam ik weer in een (zand)storm terecht. Wind schuin van voren, dan krijg je van zowel tegenliggers als van achteropkomend verkeer een zwieper. Ik werd letterlijk bijna van de weg geblazen, was eigenlijk best link. En nu ben ik in Paracas, aan de kust. Gisteren moest ik nog ca 100 km afleggen om hier te komen, ging best gemakkelijk, een beetje uitbollen. Alleen was het stukje door Ica, een grote stad, weer een belevenis. Zaterdagochtend, dan verwacht je dat het rustig is, maar vergeet het maar, een kabaal, echt niet te beschrijven. Houd het maar op een compleet gekkenhuis!! Ik zit nu dus aan zee, vlakbij Reserva Nacional de Paracas. Daar ga ik morgenochtend heen. Ze noemen het ook wel de Poor men's Galapagos. Hoe dan ook, er moet weer heel veel te zien zijn.
Paracas zelf is een klein dorpje met veel restaurantjes, souvenirwinkeltjes en terrasjes aan zee. En een strand waar het vandaag, zondag, heel druk was. En dan zitten ze hier allemaal boven op elkaar, nog geen meter van hun buren terwijl de andere helft van het strand leeg is. En alles, maar dan ook echt alles, flikkeren ze op het strand; flessen, etensresten, plastic zakjes etc. En dat wordt dan 's avonds weer mooi door de schoonmaakploeg opgeruimd. Da's dan toch wel weer mooi! Kan ik morgen weer naar een schoon strand.