Op naar Ecuador.

Ik ben in Huanchaco, nog steeds in Peru. Vandaag was het heet, echt heet. Ik was op het strand en de Peruanen hadden het er maar moeilijk mee. 't Is zaterdag en dan zoeken ze massaal verkoeling op het strand, maar die vlieger ging dus mooi niet op. Elk plekje schaduw was bezet, terrassen overvol en nog zaten ze te puffen. Ik ga morgen weer verder richting het Noorden, benieuwd of het dan nog zo heet is. Ik heb tot nu toe weinig last van de hitte maar men heeft mij hier wel gewaarschuwd dat naarmate ik meer noordwaarts ga het warmer wordt. Pas wanneer ik weer de bergen in ga zal het afkoelen. We zien het wel, ik kan er toch niks aan veranderen. Ik zorg iig voor voldoende drinken, liters water en frisdrank werk ik naar binnen! Sinds mijn vorige verslag was ik oa in Lima. Nou is het verkeer in Peru al vrij heftig te noemen. Maar dit sloeg werkelijk alles, vrijdagmiddag, volgens de taxichauffeur die ik zaterdag sprak zo ongeveer het drukste moment van de week. Alles rijdt door elkaar, toetert en doet eigenlijk maar wat; nog nooit zoiets gezien, en gehoord. Maar ja, wat wil je met 12 mln inwoners? Maar het ging allemaal goed en gelukkig vond ik vrij snel een hostal. Zaterdag de stad in, prachtig, maar ik wil het toch maar bij een dag houden. Ik wil het liefst op zondagochtend weer vertrekken, dan is het volgens de berichten namelijk rustig. Right, nou vergeet het maar! Om 07.00 u zat ik al op mij fiets en het eerste stukje ging het nog maar zodra ik op de grote doorgangsweg zat was het weer prijs, druk, onvoorstelbaar. Eigenlijk heeft het wel wat maar ik was toch wel heel blij dat ik, na 46(!!)km de bebouwde kom uit was. En toen zat ik opeens op een schitterende rustige kustweg. Wegen bouwen kunnen ze hier trouwens wel, die liggen er over het algemeen goed bij. En dat in het Peruaanse landschap, bijna niks is vlak. In de streek waar ik de afgelopen dagen doorheen fietste liggen heel veel kippenboerderijen, er wordt hier namelijk nogal wat kip gegeten. Zowel die boerderijen als kippen zijn gigantisch. Wat ik zo nu en dan op mij bord aantref? Ik wist niet dat ze zo groot konden worden. Wel vervelend om in de buurt van zo'n boerderij een drinkstop te houden; al vaak maar weer snel doorgefietst omdat ik werd bedolven onder de vliegen. Maar dan kom ik wel weer ergens anders terecht. Zo kwam ik op 3 februari Michael, een Duitser tegen. Hij was ook op de fiets, richting het Zuiden en wees me op een restaurant in-the-middle-of-nowhere. Ik er naartoe, de eigenaar Clemente, een oud baasje zag me al aankomen en stond me op te wachten. Iets te vroeg voor de lunch, toch maar wat te eten besteld. Clemente had inmiddels vol trots allemaal boeken en mappen op tafel gelegd. Hierin vooral berichtjes, foto's, krantenknipsels etc van fietsers en motorrijders die hem de afgelopen jaren hadden bezocht. Ik wilde eigenlijk snel door maar dat ging dus niet zomaar, 't was ook wel heel gezellig en hij wilde alles van me weten. Uiteindelijk wilde ik vertrekken en afrekenen. Maar van dat laatste wilde hij niks weten. Hij zei dat ik nog een heel eind te gaan had en deze maaltijd was een cadeau van hem! Dat zijn toch wel hele mooie ontmoetingen. Dezelfde dag kwam ik terecht in Tortugas, even wat te drinken kopenen. Maar dat even werden dus twee nachten. Ik zat daar lekker op een terrasje aan zee, heerlijk rustig en kon de verleiding niet weerstaan. Geen seconde spijt van deze lange drinkstop! Op donderdag weer verder, wilde graag to Huanchaco komen. Maar dat is wel bijna 200 km. Was maar de vraag of dat zou lukken. 200 km is op zich al een serieus stuk maar wat het fietsen hier vooral lastig maakt is dat ik maar heel weinig weet van wat me te wachten staat. Hoogtemeters, het exact aantal kilometers, zijn er dorpjes onderweg etc? Niemand die het me met zekerheid kan vertellen. Ook klopt vaak de info op mijn kaart en de info die ik op internet kan vinden niet. Zo is elke dag weer een verrassing. Maar goed, op weg naar Huanchaco, meteen al een pittige klim en na 5 km al een lekke band. Dat schiet natuurlijk niet op. Onderweg kwam ik nog door Chimbote, een grote vissershaven. Dit was tot nu toe de smerigste stad waar ik deze vakantie ben geweest. Bloedheet, het stonk er en overal lag (huis)vuil, niet te geloven. Uiteindelijk tegen 19.00 u, 195 km verder, aangekomen in Huanchaco! Nou, dan vind ik dat ik wel wat rust heb verdiend. Maar dat is nu weer voorbij, morgen weer verder, op naar Ecuador!