De laatste dagen!!!!

Back home!? Terwijl de bagage is uitgepakt en de was al weer is opgeruimd bevind ik me nog in een soort van sluimertoestand. Twee tijdzones, met een verschil van zeven uur, zijn in een heftige strijd om mijn bioritme verwikkeld. Ik ben vanochtend om 07.00 u opgestaan, me dunkt een normaal tijdstip om op te staan. Maar ik ben nog steeds een beetje in Midden-Amerika, Nicaragua; en 07.00 u in Nederland is 00.00 u, ofwel middernacht, in Nicaragua en dat is dan weer een mooi tijdstip om naar bed te gaan, ipv op te staan. Verwarring verklaard.
Gelukkig ben ik in de gelegenheid om mezelf de tijd te gunnen in alle rust te wennen; beetje tukken, muziek luisteren, rennen en lezen en in (te) veel winterkleren, met een grote muts op mijn hoofd mijn dagelijkse boodschappen doen.
De laatste dagen in Nicaragua waren we op dozenjacht. Dat klinkt misschien vreemd en zeker niet als een gedroomde afsluiting van een fantastische vakantie, maar het was helaas onvermijdelijk. We wilden graag onze eigen fietsen weer mee terug nemen maar die moesten wel goed worden ingepakt. Nu is het in Nederland niet zo lastig een goede fietsdoos te vinden, daar heb je in Nicaragua helemaal niets aan. Na een zoektocht van ruim anderhalve dag bij tal van winkels en kleine bedrijfjes hadden we dan eindelijk onze zo fel begeerde dozen. En nadat we klaar waren met inpakken, toch gauw een ochtendje knutselen, hadden we nog mooi de laatste middag over om op ons gemak en met een voldaan gevoel te genieten van Masaya, onze laatste stop voordat we weer op het vliegtuig naar Nederland stapten.
Voordat we naar Masaya gingen zijn we nog een aantal dagen in Catarina geweest. Vanuit Catarina hebben we Laguna de Appoyo bezocht. Dit is een meer in de krater van een niet meer actieve vulkaan. Maar dat weet je nooit zeker. Het uitzicht vanuit Catarina op dit meer is spectaculair en het idee aan een kratermeer te zitten is heel bijzonder! Met een Moto, een soort tuktuk, zijn we naar het meer gegaan. Dat was een ervaring op zich. Het was een afdaling van ruim 10 km die op sommige stukken weer erg steil was; we waren maar wat blij dat we niet op ons fietsje terug naar boven moesten. Nadat we met de taxi voor een habbekrats weer terug waren in Catarina hebben we weer gegeten in het restaurant waar we een dag eerder zo hadden zitten smullen. Ook deze keer was het heerlijk en ook de bediening was weer geweldig.
Op zaterdag, onze voorlaatste dag in Catarina, was het 's ochtends slecht weer. Het regende, het was niet warm en het leek wel of de stad in een wolk hing. Dat was stevig balen want we wilden naar Granada, volgens ons reishandboek de mooiste stad van Nicaragua. We besloten om toch maar te gaan in de hoop dat het weer wel zou bijtrekken. De busreis duurde ca 40 minuten en het grootste deel van de tijd dat we in de bus zaten regende het (hard). Maar toen we in Granada aankwamen was de zon inmiddels doorgebroken.
De bus stopte midden in het centrum van de stad dus we stonden meteen in de drukte. Prachtig om te zien hoe hier alles wat je maar kunt bedenken wordt verkocht; een bont geheel van kleuren, geluiden en geuren. We hebben heel de dag door de stad geslenterd en o.a. een kerk bezocht en natuurlijk op een terrasje gezeten terwijl het dagelijkse leven aan ons voorbij trok. Ook in Granada was het opvallend hoe kleurrijk de steden en dorpjes in Nicaragua zijn; met de stralende zon en de goedlachse bewoners een volmaakte combinatie vormend.
De laatste etappe, de volgende dag van Catarina naar Masaya, mag eigenlijk geen naam hebben; het was maar zo'n 15 km fietsen waarvan het grootste deel ook nog eens bergaf ging.
Vanuit Masaya wilden we de gelijknamige vulkaan bezoeken, een van de weinige nog actieve vulkanen waar je redelijk dichtbij kunt komen. Helaas, net nu is de vulkaan te actief en het park eromheen en de vulkaan zijn verboden gebied. Er zijn zelfs al mensen die in de buurt wonen geëvacueerd! Op maandagavond konden we met een taxi toch nog redelijk in de buurt komen en hadden we zicht op de met regelmaat oplaaiende lava in de krater. Indrukwekkend!
In Masaya en omgeving bevindt zich het hart van de souvenirindustrie van het land en daarom is er ook een grote markt met souvenirs. Nu konden we vlak voor de terugreis nog even wat geld opmaken. Itt veel andere soortgelijke markten lijkt het erop dat de uitbaters hier weinig te klagen hebben; er zijn voortdurend koopgrage toeristen en afdingen levert maar mondjesmaat iets op, vaak een veelzeggend teken. Maar het is ze gegund; ze verkopen prachtige spullen voor nog steeds relatief weinig geld. We konden de verleiding niet weerstaan en als echte toeristen hebben we nog wat mooie 'herinneringen' gekocht.
De vlucht, via Houston, verliep voorspoedig. Het vertrek uit Managua was exact op tijd, om 07.10 u lokale tijd. We hadden de nacht doorgebracht op de luchthaven want we moesten al om 04.00 u inchecken. Om ca 22.00 u gingen ze het luchthavengebouw ontsmetten; nog nooit zoiets gezien. Als je niet beter zou weten zou je denken dat heel de tent in de fik stond, overal grote rookwolken, binnen en buiten. Gelukkig hadden ze ons van tevoren gewaarschuwd, moest ook wel want de dampen sloegen meteen op je luchtwegen.
De afgelopen zes weken hebben we door drie Centraal-Amerikaanse landen gefietst; Panama, Costa Rica en Nicaragua. Drie fantastische landen die in veel gevallen op elkaar lijken maar tegelijkertijd ook enorm verschillend zijn. Hieronder zomaar wat zaken die ons zijn opgevallen!
Zo zagen we in Panama het verschil tussen de mondaine hoofdstad, Panama-City, en de soms armoedige overige delen van het land. Ook bemerkten we een groot verschil tussen de 'Pacific' en het Caraibische deel van Panama, zowel wat welvaart als klimaat betreft. De 'Pacific' redelijk welvarend en kurkdroog, de 'Caraiben' soms heel armoedig en ongelooflijk vochtig, klam. In heel het land was het erg warm met temperaturen die tot 46ºC reikten. De wegen zijn over het algemeen goed, wel vaak erg steil. De overgang naar de jungle was prachtig en indrukwekkend; op je fietsje door ontelbare tinten groen! De Panamezen vormen een bijzonder vriendelijk volk, ze maken graag een praatje en zijn superrelaxed. In restaurants wordt je snel aangesproken met 'mi amor' en de bediening is altijd goed. Opvallend, en soms vervelend, was dat ze overal hun auto's met draaiende motor laten staan. Wanneer ze een hapje gaan eten of boodschappen doen, tien minuten? maakt niet uit, overal zie je dat.
In Costa Rica kon je duidelijk merken dat ze echt al gewend zijn aan toeristen; veel goede voorzieningen en behoorlijk wat mensen die Engels spreken. Ze promoten zichzelf als een land dat intensief bezig is met het milieu. Meestal duidelijk zichtbaar door oa de prachtige nationale parken, maar soms in schril contrast met de grote fruitindustrie (oa bananen en ananassen) en gigantische, luid terugschakelende en zwarte rookwolken uitbrakende vrachtwagens. Ook hier troffen we weer veel hele lieve mensen die immer behulpzaam waren. Het land lijkt behoorlijk welvarend en de inwoners leven samen met de toeristen, zoals zij dat noemen, 'la Pura Vida '. Een opvallend verschijnsel in Costa Rica was dat je overal mannen met elektrische grasmaaiers zag; op zich geheel onbelangrijk maar gezien de massaliteit hiervan wil ik het toch even vermelden.
Deze gras maaiende mannen werden in Nicaragua vervangen door dweilende vrouwen. Waar we ook kwamen, je kon er op wachten totdat er iemand ging dweilen, in winkels, restaurants en op terrasjes. Waar wij waren was het nogal droog, dit verklaart het wellicht?
De dorpen en steden in Nicaragua zijn ongelooflijk kleurrijk. Bijna alle huizen en gebouwen hebben een vrolijk kleurtje. Overal tref je parkjes met kleurrijke bankjes en speeltoestellen voor kinderen, in deze parkjes is het vooral 's avonds gezellig druk. We hebben het een paar keer meegemaakt dat er geen stromend water was; voor ons Nederlanders ondenkbaar maar de Nicaraguanen nemen dit erg luchtig op (Agua? Oh, no hay!). Dat past wel bij hun levensmotto, 'Diakachimba' , wat zoveel wil zeggen als rustig en 'cool' leven.
De wegen en straten zijn er nog steeds betrekkelijk leeg. Weinigen bezitten een auto waardoor je 's avonds gemakkelijk over straat kunt lopen. Wel zo prettig maar de reden is minder leuk; er is behoorlijk wat armoede.
We hebben een geweldige tijd gehad. Veel gefietst (ca 1600 km), veel gezien en we hebben een beetje een indruk gekregen van het leven in Panama, Costa Rica en Nicaragua. Geen moment hebben we ons onveilig gevoeld, wel bleven we voortdurend alert. In alle landen waren de mensen ontzettend behulpzaam en vriendelijk, zo vriendelijk zelfs dat we vaak dachten dat het niet eens in hen op zou komen om ons te bedonderen. Onderweg kregen we heel veel positieve reacties, veel mensen vooral in Panama maakten zich wel een beetje zorgen omdat we in de zinderende hitte met onze bleke huid op de fiets zaten, en soms werden we door passanten op de foto gezet.
En zo is de vakantie voorbij en sta je ineens weer op Nederlandse bodem waar bij terugkomst een flinterdun laagje sneeuw lag, oeps! Op Schiphol snel de fietsen in elkaar gezet en door een hagelbui, nog een keer oeps, naar huis. Dat was en is toch wel even wennen!
Het was weer een prachtige vakantie die ongetwijfeld een vervolg gaat krijgen. Er is alweer een aantal ideeën, echter concrete plannen zijn er nog niet. Maar, hoe dan ook, daarover later meer! Hasta la proxima!?!