Van 'la Pura Vida' naar Nicaragua.

10 februari San Rafael de Guatuso-Bijagua 68 km, 741 hm
Op tijd op en naar MusManni, de bakker waar je in bijna elke stad terecht kunt voor koffie en een lekker ontbijt. Als we bij het hotel terug komen is er nog geen enkel teken van leven van de beheerders. We hangen de tassen weer aan de fietsen, de nog-niet-droge kleren die we niet aantrekken knopen we vast bovenop de tassen en we vertrekken naar Upala waar we binnen twee uur aankomen. We kijken even naar de weersverwachting voor morgen en besluiten naar Bijagua te gaan; nieuwe poging om een vulkaan van dichtbij te kunnen zien en een natuurpark te bezoeken. 't Is een forse rit, weer flink klimmen, om in Bijagua te komen maar wel weer prachtig. Eenmaal in het dorp blijkt dat we bij de eerste twee hotels waar we aanbellen niet terecht kunnen. We hebben niet gereserveerd en daarom is er geen plek. Gelukkig kunnen we bij de derde wel terecht, een leuk niet te duur hutje. We gaan 's avonds eten in een goed restaurant en maken plannen voor de volgende dag.
11 februari, Bijagua. Die begint met een zelf klaargemaakt ontbijt; brood, mango, avocado en koffie. Volgens de beheerder van ons hutje wordt het een koude dag, maar....sin agua (hij bedoelt dus: geen regen). Da's mooi want ons hutje hangt al vol met natte kleren en daar hoeven er niet nog meer bij te komen. Vol goede moed stappen we op de fiets naar Parque Nacional Volcan Tenorio. Het is een slechte weg, en steil maar de omgeving is weer ongelooflijk mooi. Helaas is het wel weer gaan regenen en....het gaat steeds harder regenen. Niet ver van het park drinken we even iets en bespreken wat te doen. De regen komt met bakken naar beneden en als we naar het park gaan zijn we nog zeker vier uur onderweg. Onder deze omstandigheden eigenlijk niet verantwoord, dus we draaien om en gaan terug naar het dorp. Wel balen maar inmiddels hangen de wolken zo laag zodat we toch niks zoude kunnen zien. Terug in ons hutje gaan we even tukken; buiten is het grijs en nog steeds regent het....hard en er hangen nog meer natte kleren in de kamer. 't Wordt zo wel een beetje een muffe bedoening. We gaan's avonds nog wat eten in het dorp en trekken ons plan; morgenvroeg vertrekken we richting La Cruz maar vooral naar mooi en droog weer. We vinden dat we de laatste dagen meer dan genoeg regen hebben gehad. En onze (stink) kleren moeten droog worden.
12 februari, Bijagua-La Cruz. 110 km, 1025 hm.
Zes uur op, zeven uur koffie met een taartje bij de bakker en om 07.45 u op de fiets. Het is droog en de temperatuur is met 22ºC prima. We gaan terug naar Upala, nog een klein stukje klimmen en verder dalen of vlak. Voor we het weten zitten we aan de koffie in Upala. Vandaag is waarschijnlijk de op een na laatste dag in Costa Rica, morgen naar Nicaragua. Maar dan moeten we wel eerst in La Cruz zien te komen. We gaan ervan uit dat het haalbaar is, al is het ruim 110 km, weer de nodige hoogtemeters en een flink stuk onverharde weg. En dat stuk begint bij het gehucht Birmania en is ruim 20 km lang, tot in Santa Cecilia. Het wegdek is redelijk tot slecht en het loopt regelmatig flink omhoog. Maar desondanks gaat het vlotter dan we hadden verwacht en in Santa Cecilia drinken we nog wat, het is inmiddels weer meer dan 35ºC, en we besluiten dat we doorgaan naar La Cruz. En eindelijk zie ik dan toch nog een vulkaan, de Volcan Orosi, en ik ben onder de indruk. Ze torent hoog boven het omringende landschap uit en overal waar we kijken zien we enorme rotsblokken verspreid liggen. Voordat we in La Cruz zijn moeten we nog drie kilometer over de Carretera Interamericana, de hoofdweg door Costa Rica. Het is gelukkig niet druk maar we worden bijna van de weg geblazen door een vliegende storm. Maar snel beschutting zoeken in het stadje, op naar Cabinas Santa Rita. Leuke kamer aan een binnenplaatsje waar we hoog en droog zitten. Terwijl de wind nog steeds om ons heen raast gaan wij lekker slapen, onze laatste nacht in Costa Rica!! 13 februari, La Cruz-Rivas 59 km, 382 hm.
Wanneer we opstaan waait het nog steeds ontzettend hard. We gaan La Cruz in om te ontbijten en we zien overal mensen zitten op zorgvuldig geselecteerde plekjes, uit de wind. Velen van hen blijken Cubaanse vluchtelingen te zijn. Ze worden hier tijdelijk opgevangen in afwachting van hun reis naar de Verenigde Staten. Zo komt het vluchtelingenverhaal ineens heel dichtbij, ook omdat het in Nederland zo actueel is en met zoveel emoties gepaard gaat. Ik heb de indruk dat men deze mensen vriendelijk bejegend. Zeker niet zoals bij ons in Nederland waar mensen bedreigd worden, haat bij veel Nederlanders de norm lijkt te zijn en enig medeleven met mensen in nood ver te zoeken is. Wat dat betreft zouden wij, als zgn beschaafde Nederlanders, nog wel wat kunnen leren van de mensen in Costa Rica. Wanneer we na ons ontbijt vertrekken zijn we toch niet helemaal gerust op de wind in combinatie met onze rit over de Panamericana. We hopen maar dat het niet al te druk is en dat we een beetje in de beschutting kunnen fietsen. Eenmaal op weg blijkt het allemaal erg mee te vallen en na ongeveer een uur zijn we bij de grensovergang tussen Costa Rica en Nicaragua. Zover het oog reikt zien we vrachtwagens, honderden, waarvan er mondjesmaat af en toe een de grens overgaat. Je zal er maar tussen staan, dan is het geduld wat je nodig hebt! Voor ons zal het gelukkig niet zo lang duren; Costa Rica uit ongeveer een uur, Nicaragua in ongeveer een kwartier. Voordat we op de fiets stappen in het laatste land van onze vakantie gaan we eerst geld wisselen; de munteenheid in Nicaragua is Cordoba's. Op naar Rivas, de weg is goed en een beetje glooiend dus we kunnen lekker doorrijden. Mooi op tijd komen we aan in Rivas en ook nu vinden we weer snel een hotel, midden in het centrum van stad waar het feest is! We eten heerlijk bij twee broers die wat tafels en stoelen op hun terras hebben gezet en die een lekker kippetje op de bbq hebben liggen. Het is spotgoedkoop, we hebben inmiddels wel in de gaten dat Nicaragua veel goedkoper is dan Costa Rica. We gaan nog even de stad in, zien een dansvoorstelling met prachtige kostuums en drinken nog een paar koppen koffie.
14 februari, Rivas-Playa Jiquilite (Limon) 45 km, 411 hm.
Vanochtend starten we nogal sloom; best lekker, 't is ten slotte vakantie. We gaan vandaag naar het strand, dat moet hier wel heel mooi zijn alleen zou het wel eens volgebouwd kunnen zijn, wanneer we ons boek moeten geloven. We vertrekken richting Tola en hoe verder we richting de kust gaan, steeds meer krijgen we het gevoel dat we de bewoonde en beschaafde wereld achter ons laten. Wanneer ook de weg nog eens overgaat in een onverharde weg bekruipt ons steeds meer het gevoel dat we op weg zijn naar........ja, naar wat eigenlijk? Na ruim 40 km bereiken we de afslag naar Playa Popoyo. Op hoop van zegen slaan we deze weg in, we stuiteren nog wat harder over een uit-de-kluiten-gewassen karrenspoor. Uiteindelijk komen we bij de oceaan maar de bruisende badplaats is (gelukkig) ver te zoeken. Er is hier bijna niks, maar wel een prachtig strand en we vinden er een goedkope, nette kamer. Snel nog even het dorp in om wat boodschappen te doen en naar Yolanda's restaurant om te eten. We worden verwelkomd door Yolanda herself, een krasse 70'ster, met een arm om onze schouder en een zoen op de wang. Het eten is fantastisch, we hebben allebei vis, en het is ook nog eens heel veel. 's Avonds terug naar onze kamer en buiten lekker relaxen, met een lekker zwoel windje zodat het niet te warm wordt.
15 februari Playa Jiquilite.
Weer naar Yolanda, nu voor ontbijt. Duurt wel erg lang voordat het geserveerd wordt, maar we hebben de tijd en we zitten gezellig te kletsen. Terug naar onze bungalow, op naar het strand. Geluncht in een strandtentje, ietwat ranzig maar het eten is er heerlijk en het uitzicht op de blauwe zee maakt veel, zo niet alles goed! 's Avonds eten bij de buren van Buena Onda en bij de bungalow lekker buiten gezeten en genoten van de zwoele wind.
16 februari, Playa Jiquilite.
Ontbijt op het strand en een groot deel van de dag op het strand geweest. De enorme golven waarom dit strand zo'n aantrekkingskracht heeft op surfers van over heel de wereld zien we nu voor het eerst. Ze zijn inderdaad indrukwekkend. Wanneer je in zee staat is het af en toe net of er een muur van water op je af komt die met donderend geraas omslaat, goed opletten dus. Er is bijna niemand op het strand, de drukte waar we voor vreesden toen we hierheen fietsten is nergens te bekennen. 'Van Halen' zong ooit over 'This must be just like living in paradise'; zou maar zo kunnen dat ze een plek als waar wij nu zijn voor ogen hadden. Het is hier zo fantastisch en dan blijkt maar weer eens dat je eigenlijk niet zo heel veel nodig hebt; zon, zee, eten, drinken en een muziekje of wat te lezen en klaar ben je! 's Avonds weer eten bij Yolanda. Het komt er op neer dat we ook vandaag niet zo heel actief zijn geweest, maar we hebben wel weer een geweldige dag gehad!
17 februari, Playa Jiquilite.
Rustig opgestaan en weer ontbijt op het strand. Vandaag gaan we een flink eind over het strand wandelen, we willen toch weer een beetje actief worden. Het is een prachtig strand waar ondanks de rust genoeg te zien is; o.a. de hele hoge golven en heel veel vogels. Pelikanen voeren de hele dag een show op; van grote hoogte laten ze zich als een baksteen in het water vallen om vervolgens in alle rust de vangst op te peuzelen om daarna weer van voren af aan te beginnen. Na een paar uur wandelen vinden we het toch echt hoog tijd om weer even te gaan leggen en te zwemmen. Daarna een late lunch op strand, genieten van de zonsondergang en weer naar het dorp. We moeten goed eten want morgen staat er weer een zware etappe op het programma.
18 februari, Jiquilite-Catarina, 72 km, 1086 hm.
We vertrekken om 07.00 u omdat we op tijd aan willen komen bij Laguna Apoyo, en omdat we zeker weten dat het vandaag niet makkelijk zal zijn. De eerst 40 km is onverhard en we zullen ook weer flink moeten klimmen. Bovendien hebben we storm tegen; we mogen al blij zijn als we voor de middag het onverharde achter ons kunnen laten. Door de wind is het extra zwaar, mede door de enorme hoeveelheden stof die de lucht in worden geblazen. Ik heb echt het gevoel dat mijn neus en luchtwegen langzaam vollopen met stof. Eenmaal op de grote weg hebben we nog steeds storm tegen. En....de weg blijft stijgen. Onophoudelijk gaat deze stijging door. De combinatie van onverharde weg, storm tegen en klimmen maakt deze dag tot de op een na zwaarste dag van deze vakantie. Geen meter krijgen we kado, 't is echt buffelen. En we stoppen veel omdat we door al het stof en de harde tegenwind voortdurend een droge mond hebben. Rond 16.30 u komen we aan in Catarina en gelukkig vinden we weer snel een goed en brandschoon hostal. Snel douchen om het stof en zweet van ons af te spoelen en daarna een restaurant je zoeken. En wat voor een?? In een klein lokaal tentje krijgen we de beste maaltijd van de vakantie voorgeschoteld; pollo a la plancha(kip) en brocheta de camarones a la plancha (garnalen). Zo ongelooflijk lekker, geweldige bediening en dan draaien ze ook nog beregoeie muziek; Stones, Pink Floyd, Creedence, Donna Summer etc. Dat het een zware dag was zijn we alweer heel snel vergeten! Wat een feest!!