Hoog!

Zondagmiddag in San Antonio de los Cobres. Ik bevind me nu op 3770 m hoogte en ik heb mezelf voorgenomen om het vandaag rustig aan te doen en om wat beter te wennen aan de hoogte. Want dat het hier hoog is merk je, een hele vreemde ervaring.
Op vrijdag, eergisteren, vertrok ik uit Salta om de Andes over te steken. Ik had niet direct een plan voor die dag, eerst maar eens kijken hoe het ging. En dat viel niet tegen.
De weg liep langzaam maar gestaag omhoog, heel regelmatig. Na 33 km was de weg ineens onverhard, niet echt slecht, maar het tempo daalde wel. Dit duurde zo'n 25 km, daarna weer gewoon goede verharde weg.
Het werd wel steeds stiller; nauwelijks verkeer op de weg en af en toe een paar huisjes langs de weg. En dan het landschap, zo indrukwekkend. Daar rijd je dan als eenvoudige Eindhovenaar, een klein kereltje tussen deze overweldigende bergen. Een onbeschrijflijk gevoel!!!
Tegen de avond arriveer ik in Santa Rosa de Tastil (3096 m), hier is een hospidaje was me verteld. Dat klopt, alleen de vader van de eigenaresse is net die dag overleden. Het was een man van aanzien en het dorp is in rouw.
Dus geen kamer voor de nacht. Wat nu, verder rijden is geen optie?! Gelukkig mag ik, nadat ik heb uitgelegd dat ik een tent bij me heb, ergens in een soort parkje overnachten. Opgelost, maar geen lekker bed en geen douche, hoogstens wat koud water uit een kraantje. Ik heb gewoon geen keus, fris me wat op en ga vroeg slapen.
De volgende ochtend heb ik wel een plan; ik wil naar San Antonio de los Cobres, ruim 60 km verderop dus dat mag geen probleem zijn. Om 08.00u vertrek ik en al snel heb ik in de gaten dat het geen gemakkelijke dag gaat worden. Had ik gisteren geen moment problemen met de hoogte, nu is dat wel anders! En de weg blijf maar stijgen, best snel. Mijn tempo zakt, soms tot onder 5 km/u, dit is kruipen! Ik probeer op de wat steilere stukken na elke 2 km even een pauze te nemen. En ik begin te rekenen; met dit tempo wordt het nog een hele opgave om mijn doel te bereiken, misschien maar ergens een beschut plekkie zoeken voor de nacht??
Twee Franse fietsers komen me tegemoet, even met hun gekletst maar daar word ik niet vrolijker van. Het komende stuk zou, zeiden ze, nog flink omhoog gaan en daarna een flink stuk onverhard! Tsja, dat komt mijn gemiddelde snelheid natuurlijk niet ten goede.
Toch weer vol goede moed op mijn fiets gestapt en opeens sta ik op de Abra Blanca, 4080 m boven zeeniveau. Een pas, met een bord......dan moet het nu wel naar beneden gaan. En dat gebeurt, snelheden boven 40 km/u. Dat schiet lekker op! Maar dan, ineens is daar dat onverharde stuk weg.
Het blijkt zeker 20 km te zijn, en het is slecht, soms heel slecht. Stenen, grind en mul zand en het ergste van al: wasbord. Dat lijkt inderdaad op het bord wat vroeger gebruikt werd voor de was, en hoe je hier ook overheen rijdt, ongeacht je snelheid, je wordt compleet door elkaar geschud. Maar ik moet door, weet dat ik slechts een paar kilometer van mijn doel ben verwijderd. En plotseling na een paar scherpe bochten zie ik het in een vallei liggen. Wat ben ik blij dat ik er ben!
Zoals ik al schreef, ik moet wennen aan de hoogte. Het is een heel vreemd gevoel, lijkt met vlagen te komen. Je wilt wel vooruit maar het kost heel veel moeite. Soms heb je het gevoel uitgeput te zijn, dan gaat het weer makkelijker. Maar echt eens even diep gaan lukt gewoon niet, de benen lijken heel snel vol te lopen. Het is een beetje te vergelijken met de laatste kilometers van een marathon.
De komende dagen zal ik weer flink wat hoogtemeters maken, over onverharde wegen. Bovendien ga ik steeds verder de bergen, de bijna onbewoonde wereld in. Tot de grens met Chili komen er nog twee gehuchtjes. Ik zal dus wel even geen internet hebben. Tot over een paar dagen weer!