Het verkeer in Peru

Zoals beloofd zou ik iets schrijven over het verkeer in Peru, iets wat eigenlijk niet te beschrijven is.
Door mijn breuk in mijn rib lijkt het een eeuwigheid geleden dat ik op mijn fietsje zat. Maar, ik ben het nog niet vergeten! In Uruguay, Argentinie en Chili was het soms al wild. Maar dit alles valt in het niet bij het verkeer in Peru. Ze rijden echt als een stel wilden. Inhalen bergop, inhalen in een bocht of inhalen in een bocht bergop? Het lijkt hier de gewoonste zaak van de wereld. Vele malen zag ik dit gebeuren en bekeek ik het met samengeknepen billen. Gelukkig ging het steeds goed. Maar het gaat vaak niet goed; de berm wordt ontsierd door talloze monumentjes ter nagedachtenis aan hen die op die betreffende plaatsen betrokken waren bij dodelijke ongelukken. Stille en macabere getuigen die veel vertellen over de ongelukkigen. Vaak zijn deze monumentjes versierd met foto's, vlaggen van voetbalclubs, onderdelen van auto's of attributen mbt wat deze mensen als beroep hadden. Vele van deze monumentjes worden overigens opvallend goed onderhouden. Het verbaast me dan ook niet dat ik een aantal dagen geleden op tv getuige was van de aftrap van een overheidscampagne om het rijgedrag van de Peruaan te verbeteren. Vraag me af of dat enige zoden aan de dijk zet. Ook het verkeer in de stad Arequipa is..........opvallend. Als voetganger ben je niets. Er zijn zebrapaden, maar de functie hiervan ontgaat me volledig. Wil je ergens oversteken dan kun je er maar beter zeker van zijn dat er niets aankomt want ze wekken niet de indruk voor je te stoppen. Zelfs wanneer je op de stoep loopt, net voor de ingang van een parkeergarage(playa), ze rijden gewoon door. En dan de claxons. Ontneem een Peruaan zijn claxon, ik zweer je, hij raakt helemaal in de war. Het is hier druk in de stad en het is een grote kakafonie van claxons. Er wordt zoveel getoeterd zodat het eigenlijk geen enkele functie heeft. Waarschijnlijk is het zo dat wanneer iemand een keer toetert omdat er echt iets aan de hand is dit iedereen zal ontgaan omdat zijn getoeter niet boven de anderen uit kan komen. Ik ben al in veel landen over heel de wereld geweest maar echt, wat ik in Peru meemaak heb ik nog nergens gezien. Het tart elke beschrijving, is nergens mee te vergelijken.
Desondanks heb ik me hier nog niet onveilig gevoeld, een hele geruststelling; ik pas me aan en houd rekening met de omstandigheden. En ik kan eigenlijk niet wachten om weer op mijn fiets te stappen om mijn reis te vervolgen. Maar da's weer een ander chapitre!